Kulturę renesansu cechowało odkrycie greckich i rzymskich ideałów. W muzyce dominowała religijna, wokalna muzyka polifoniczna a'capella. Istotą polifonii jest równoczesne prowadzenie kilku równorzędnych głosów wokalnych lub instrumentalnych. Wszystkie głosy są równie ważne. Zwiększenie ilości głosów do czterech i więcej sprawiło, że rozwinęły się takie formy jak:
-motet
-msza
-madrygał
Obok form wokalnych, zaczęły pojawiać się formy instrumentalne pisane na lutnię i organy.

Muzyka polska w okresie baroku rozwijała się z wyjątkową intensywnością, zwłaszcza w wieku XVII za panowania Wazów, przyjmowała bardzo szybko, wręcz z entuzjazmem, nową estetykę narodzoną we Włoszech. Kapelmistrzami kapeli królewskiej bywali więc wybitni twórcy włoscy, ale muzykę baroku reprezentowało także wielu kompozytorów polskich.

Muzyka programowa, która w przeciwieństwie do muzyki absolutnej jest powiązana z programem literackim, ilustrującym zjawiskami przyrody lub inspirowana ilustracjami zjawisk przyrody. Może też być inspirowana dziełami malarskimi lub rzeźbami. Typowe formy muzyki programowej wykształciły się w XIX wieku, symfonia programowa, uwertura koncertowa, miniatury programowe i ich cykle, np.

Polska muzyka ludowa wykazuje wiele podobieństw do muzyki ludowej innych krajów słowiańskich: Czech, Słowacji, Ukrainy, Białorusi, Rosji. Wykazuje również wiele analogii do muzyki krajów Europy Zachodniej, zwłaszcza w wątkach pieśni balladowych, czy w składzie zespołów instrumentalnych.Muzykę ludową tworzyli amatorzy śpiewacy oraz instrumentaliści, grający w kapelach na weselach i innych sytuacjach obrzędowych oraz na zabawach czy podczas wypasu zwierząt (tutaj używano muzyki w funkcji komunikowania się na odległość, np.