Adam Mickiewicz zasłynął w historii jako najwybitniejszy polski poeta. Jego utwory już od samego początku zachwycały i fascynowały. O ich wyjątkowości świadczy też fakt, że to właśnie wydanie pierwszego tomiku poezji wieszcza zapoczątkowało datę nowej epoki w literaturze polskiej – romantyzmu. Do głównych idei tej epoki można zaliczyć braterstwo, walkę o wyzwolenie ojczyzny, intuicjonizm, lecz także bunt przeciwko zastanej rzeczywistości i negowanie oświeceniowych wartości.
Szczególnie w pierwszym okresie twórczości, Mickiewiczowi bliskie było kierowanie się intuicją, sercem, negował zaś empiryczne i scjentyczne poznawanie świata. Zwracał się ku prostej, ludowej moralności. Cenił też oryginalność, interesował się pradawnymi obyczajami i zwyczajami, światem metafizycznym.
Przede wszystkim w wierszach Mickiewicza można zauważyć bunt. Przeciwstawiał się kanonom, jego wiersze odbiegały od nich budową i tematami. Przestały być regularne, sylabiczne, zawierały natomiast refren. Poruszył także tematy dotyczące społeczeństwa i prostej, ludowej moralności. Mickiewicz używał też prostego języka, odwoływał się więc do stylistyki mowy potocznej. Nic dziwnego, że jego wiersze trafiały do prostych ludzi, którzy byli ich pierwszymi kupcami. Dlatego od samego początku uważano, iż utwory Mickiewicza były nowatorskie, całkowicie odbiegające od tych tworzonych w oświeceniu.
Mickiewicz szukał odmiennych koncepcji, które przedstawiałyby jego poglądy na świat. Obwiniał ludzi zafascynowanych oświeceniem, uważał, że to przez nich Polska trafiła w niewolę. Swoje poglądy wyraził w „Odzie do młodości”, nawołując do zjednoczenia się, łamania schematów i wybiciu ponad społeczeństwo, by spełnić swe pragnienia. Świat był dla niego pełen iluzji i marzeń. Nadzieję widział tylko w młodym pokoleniu, był przekonany, że świat klasyków odchodzi w zapomnienie. Chciał poznawać świat poprzez intuicję, ponieważ poprzednia epoka nie dała odpowiedzi na wiele pytań. Mickiewicz sprzeciwiał się filozofii oświecenia, swój światopogląd wyrażał bezpośrednio w wierszach. Mówił otwarcie o swoich uczuciach i otaczającej go rzeczywistości. W swoich dziełach był bezceremonialny, w wierszu „Romantyczność” krytykował swojego profesora. Choć nie wymienił jego nazwiska, badaczom nie trudno było się domyślić o kogo chodzi. Również odzwierciedlił swoją nieszczęśliwą miłość. Opisał ją w IV części Dziadów, gdzie Gustaw opowiadał o ślubie swojej ukochanej z bogatym mężczyzną. W postaci Gustawa zawarł opis idealnego roamntycznego kochanka. Kierował się uczuciami, a najważniejsza była dla niego miłość.
