Obraz Michała Anioła powstał w epoce renesansu. Możemy go oglądać w Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Jego tematyjką jest grzech Adama i Ewy oraz wygnanie z Raju.
Pierwsza scena przedstawia nagich ludzi przebywających nieopodal drzewa. Kobieta lezy wygodnie, mężczyzna - Adam trzyma się gałęzi. Na drzewie wije się wąż przekształcający się w kobietę, który jak wiemy, jest szatanem kuszącym pierwszych ludzi. Daje ewi przedmiot, który najpewniej jest jabłkiem z Drzewa Poznania Dobra i Zła.
Druga scena przedstawia Adama, Ewę oraz Cherubina. Tylko Anioł jest ubrany, co może symbolizować jego godność. Kieruje miecz w stronę Adama, który próbuje się bronić. Niewiasta kuli się za mężczyzną, ogląda się za siebie, jest wystraszona. Dookoła nich są tylko pola, jest pusto.
W pierwszej scenie nastrój jest przyjazny. Adam i Ewa wyglądają na szczęśliwych. Kobieta leniwie wyciąga rękę do patrzącego się na nią węża. Adam jest wpatrzony w szatana.
W drugiej scenie na twarzach pierwszych ludzi maluje się cierpienie i niepokój. Ubogie otoczenie może symbolizować samotność Adama i ewy. Niewiasta lękliwie ogląda się za utraconym Rajem.
Obraz podoba mi się, aczkolwiek malarz przynajmniej w pierwszej scenie mógł ukazać więcej elementów przyrody, oraz użyć bardziej zywych kolorów.
