Pan Jezus w Ewangelii świętego Marka mówi tak: „Żal mi tego ludu, nie mają nic do jedzenia, a jeśli ich puszcze nie nakarmionych, zemdleją w drodze”. Słowa te można zastosować do świętego Franciszka , żyjącego w końcu XII i XIII wieku. Smutne to były czasy, „ wyższe stany, szerzyły zgorszenie zbytkiem i rozpustą”.

„Antygona” Sofoklesa jest jednym ze starożytnych dramatów na podstawie, którego można przedstawić cechy tragedii antycznej. Jedna z najważniejszych i nieodzownych cech jest zasada trzech jedności:
• czasu – wydarzenia mogą się rozgrywać w ciągu jednej doby
• miejsca – akcja toczy się w jednym miejscu, w Tebach
• akcji - jest tylko jeden wątek sporu Antygony i Kreona
Bardzo ważna jest określona i schematyczna budowa dramatu.

Na podbudowie antycznej wyrosła cała kultura europejska: formy literackie, kanony piękna, estetyka, miniatury i wzorce osobowe. Literatura antyczna to dzieła Homera "Iliada"
i "Odyseja", "Poetyka" Arystotelesa, "Antygona" Sofoklesa i wiele innych. Starożytni całymi garściami czerpali motywy z mitologii.

Antyczna tragedia.
Początek tragedii związany jest z kultem Dionizosa, boga winnej latorośli. Co roku odbywały się uroczystości w trakcie, których wykonywano chóralną pieśń zwaną dytyrambem? Początkowo ją improwizowano, ale pomiędzy VII a VI w. p.n.e., odziani w skóry koźle pasterze śpiewali już utwory specjalnie na ten cel układane przez poetów.