„Wina, kara sprawiedliwość” – moje refleksje po lekturze Dziady cz. II

„Wina, kara sprawiedliwość” – moje refleksje po lekturze Dziady cz. II
Dziady jest to dramat autorstwa Adama Mickiewicza. W tym poemacie pisarz pisał o świecie zmarłych, który jest powiązany ze światem żyjących. W utworze dramatycznym na samym początku wspominamy o losach błąkających się dusz , które nie mogą dostać się do nieba. Wywołane, przybywają z zaświatów i opowiadają o swoich ziemskich złych uczynkach. Mickiewicz opisując życie doczesne duchów, podzielił popełniane przez nich grzechy na słabe, średnie i ciężkie.
W kaplicy cmentarnej pojawiają się duchy zmarłych. Najpierw są aniołki, dusze Józia i Rózi. Dzieci nie doznały za życia cierpień i krzywd i dlatego nie mogą wejść do nieba. Mają w raju wszystko czego dusza zapragnie ale dręczy ich nuda. Podsumowaniem ich życia jest : "Kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie".
Następną postacią jest Widmo Złego Pana. Za życia był on właścicielem wioski a mieszkańców traktował bardzo okrutnie. Wiele osób pozbawił życia bez powodu. Jego karą jest dożywotnie błąkanie się po ziemi oraz cierpienie w głodzie i pragnieniu. Nikt mu nie może pomóc bo jego grzechy popełnione za życia były bardzo ciężkie. Cytat, który opisuje jego postać: "Bo kto nie był ni razu człowiekiem, Temu człowiek nic nie pomoże".
Na samym końcu pojawiał się duch dziewczyny. W swoim ziemskim życiu była ona piękną dziewczyną. Miała wielu adoratorów lecz każdego odrzucała, lekceważąc ich uczucia. Chciałby, żeby wszyscy ją wielbili i podziwiali nie dając nic nikomu w zamian. Teraz jako duch nie może znaleźć spokoju i szczęścia w niebie. Przestrogą wynikająca z jej życia jest : " Kto nie dotknął ziemi ni razu, Ten nie może być w niebie".
Według autora popełniane za życia grzechy decydują o miejscu przebywania ducha po śmierci. Ale również według Mickiewicza życie bez grzechów i cierpień nie daje przepustki do nieba. Człowiek powinien zaznać radości, miłości, goryczy i rozpaczy i dopiero bilans tych przeżyć zadecyduje o losie duszy. Istota ziemska pod koniec istnienia zostaje sprawiedliwie oceniona.